Soldier of Fortune: als dit spel ter sprake komt denkt iedereen maar aan één ding: bloed! Toen de eerste SOF uitkwam, vlogen de ledematen bijna door ons scherm en waren de lijken niet meer te tellen. Eens kijken of het tweede deel dezelfde fijngeestige aanpak volgt.

Om eerlijk te zijn moeten we toegeven dat, als je eenmaal doorheen de massieve bloedkorst van SOF krabde, je maar een middelmatige shooter overhield. De graphics waren zo-zo, de verhaallijn ongelooflijk corny en de gameplay zelf van de simpelste die er voorhanden was. Maar het spel werd toch een enorm succes, en dat had natuurlijk alles te maken met het GHOUL-systeem en de liters aan virtueel bloed die dit genereerde. Raven verdiende er echter een flinke duit mee, en er werd dan ook redelijk snel besloten om aan deel twee te beginnen. Soldier of Fortune 2: Double Helix is nu onder ons, en we hebben ons er al goed mee geamuseerd.
Het eerste dat opvalt wanneer je SOF2 opstart echter is de ronduit slechte kwaliteit van de tussenfilmpjes. Het spel begint met een flashback in Praag, ergens eind jaren tachtig. Eerst dacht ik dat de makers speciaal om dit verleden te visualiseren de beginscene een Quake 1-look hadden meegegeven, maar nee: dit is de kwaliteit van alle tussenfilmpjes. Ik hield mijn hart dus al vast voor de graphics in de rest van het spel, maar die waren gelukkig wel van een buitengewoon hoog niveau. De models zijn uit een enorm aantal polygonen opgetrokken, en je vijanden (én teamleden, later in het spel) zien er zeer geloofwaardig uit. Ook de wapens geven

je de indruk dat je met zwaar materiaal rondloopt.

Het verhaal in SOF2 draait, zonder al teveel van de plot te verklappen, rond chemische oorlogvoering. De jacht op een dodelijk virus neemt je mee naar allerlei hotspots over heel de wereld, zoals Praag, de Colombiaanse jungle en Hong Kong. Deze diversiteit aan lokaties vertaalt zich in de opbouw van de verschillende levels. Zo zijn de Colombiaande levels niet minder dan fantastisch opgebouwd. Als je door die jungle wandelt sta je echt kniehoog in het gras, en je kan echt gebruik maken van de cammouflerende eigenschappen van de level. Natuurlijk geldt dit ook voor je vijanden. Nooit eerder werd een oerwoud zo geloofwaardig neergezet in een spel, echt petje af voor Raven. Spijtig genoeg zijn vele andere levels zeer middelmatig. Daar is het weer van hetzelfde: gangetje doorlopen, enkele deuren proberen en de enige open deur is de juiste weg. Dit komt vooral tot uiting in de saaie missie op het containerschip. Een andere keer moet je een villa binnensluipen zonder gedetecteerd te worden. En hier gaat SOF2 de mist in. Stealth missies kunnen leuk zijn, maar dan moet je wel een kans hebben. Vanaf het moment dat je gedetecteerd wordt, gaat het alarm *meteen* af, zonder dat je de kans hebt om de soldaat die je ziet snel even stilletjes om te leggen alvorens hij op de alarmknop duwt. En het save-systeem in SOF2 is hetzelfde gebleven: als je het spel op een redelijke moeilijkheidsgraad hebt staan, kan je maar enkele keren saven. En bij stealth-missies kan dit wel eens frustrerend werken.

De singleplayer campaign is er dus eentje van ups and downs. Het is een redelijk uitgebreid spel, en je zal het niet op één regenachtige zaterdag kunnen uitspelen zoals zovele andere shooters tegenwoordig. Eenmaal je de campaign beëindigd hebt kan je de random mission generator opstarten. Deze tool maakt on the fly een nieuwe missie, waarbij je in de level van jouw keuze een objectief moet halen zoals ontsnappen of een bepaald personage uitschakelen. Dit klinkt zeer mooi in theorie, maar in de praktijk krijg je altijd nagenoeg dezelfde missies, waarbij het erop aankomt om iedereen zo snel mogelijk neer te leggen.
En dan komen we bij de goorheid. En ja beste gamers, die is weer volop aanwezig. Je vijanden zijn nu opgedeeld in nóg meer gore zones, zodat het creatief fraggen nu pas echt een aanvang kan nemen. Elk lichaamsdeel is afknalbaar. Zelfs het hoofd kan je nu op verschillende vormen mutileren. De nadruk in SOF2 ligt dan ook vooral op de actie, en minder op diepgang (Jedi Knight 2) of de sfeer (Aliens Vs. Predator 2). Niet dat dit een probleem is, als je maar weet waar je aan begint. Laten we onszelf geen pussy noemen, het geeft enorm veel voldoening om vijand na vijand in stukken te maaien. Een spelletje SOF2 na een particularly shitty day is dus de ideale uitlaapklep!

Multiplayer-gewijs zit SOF2 meer dan dik snor. We waren al verslaafd aan de multiplayer-demo, en met het verschijnen van SOF2 hebben we eindelijk een hoop nieuwe maps bijgekregen. Sommige wapens mogen misschien nog wel wat beter afgesteld worden (vooral de veel te krachtige granaat- en raketwerpers) maar de feel zit ongelooflijk goed. De maps mogen er ook best wezen, al zijn sommigen nogal aan de grote kant en lenen ze zich minder tot deathmatch-partijtjes met slechts enkele tegenstanders. en er zijn geen bots.

Al bij al is SOF2 geen echte hoogvlieger geworden. Daarvoor is er te weinig atmosfeer, en is de campaign te wisselvallig. Wat we wel kregen was een bijwijlen zeer leuk spel dat een paar prachtige levels bevat. Spijtig genoeg vervallen de makers een beetje te veel in het standaard-shooterspul: gang na gang vol met kisten waartussen jij je een weg moet banen. En dat hebben we nu zo onderhand wel gehad.